فهرست مطالب
استئوکندریت زانو یک بیماری نسبتاً نادر است که بر غضروف و استخوان زیر آن تأثیر می گذارد که به صورت اختلال عملکرد و درد زانو ظاهر می شود. در استئوکندریت، تکه ای از استخوان زیر غضروفی و غضروف مفصلی از استخوان زیرین جدا می‌شود. این بیماری عمدتا کودکان و نوجوانان را تحت تأثیر قرار می دهد.
استئوکندریت دیسکانس، اغلب زانو را در کودکان و نوجوانان درگیر می کند. همچنین می تواند مفاصل دیگر مانند آرنج و مچ پا را تحت تاثیر قرار دهد.
استئوکندریت در افراد 10 تا 20 ساله شیوع بیشتری دارد و در مردان بیشتر از زنان است. استئوکندریت نوجوانان در بیماران با صفحات رشد یا فیز باز رخ می دهد، استئوکندریت بزرگسالان به علت بیماری های اسکلتی است.
آرتروز مفصل
در این بیماری تغییرات زودرس آرتروز مفصل ممکن است در هر سطحی از شدت رخ دهد، اگر تشخیص داده نشود و به اندازه کافی مدیریت و درمان نشود. بنابراین، تشخیص زودهنگام و درمان برای دستیابی به نتایج بلند مدت مطلوب مهم است.
استئوکندریت زانو
افراد مبتلا به این بیماری ممکن است با زانو درد به عنوان یک شکایت اولیه به پزشک مراجعه کنند یا به طور اتفاقی نشانه ها در رادیوگرافی برای آسیب های غیر مرتبط دیده شود. پزشکان معمولاً از رادیوگرافی ساده برای تایید تشخیص و شناسایی بیماری استفاده می‌کنند.
استئوکندریت دیسکانس بیشتر در افراد جوان تشخیص داده می‌شود و بیشترین میزان ابتلا بین سنین 12 تا 19 سال است. میزان بروز در بیماران در این گروه سنی 3 برابر بیشتر از بزرگسالان 20 تا 45 ساله است. مردان 2 تا 4 برابر بیشتر از زنان مبتلا به استئوکندریت دیسکانس می شوند. شیوع کلی استئوکندریت دیسکانس زانو، 30 در هر صد هزار نفر تخمین زده می شود.
استئوکندریت دیسکانس به طور معمول یک طرفه است، اما مطالعات نشان می دهد که 7٪ تا 25٪ از بیماران مبتلا به بیماری دو طرفه هستند.
علت استئوکندریت زانو
دلیل دقیق کاهش جریان خون در بخشی از استخوان ناشناخته است. با این حال، استئوکندریت دیسکانس با موارد زیر مرتبط است:
- ضربه یا استرس مکرر روی مفصل، مانند ورزش کردن ناصحیح
- استعداد ژنتیکی در برخی بیماران
استئوکندریت دیسکانس معمولاً کودکان و نوجوانان مدرسه ای بسیار فعال را تحت تأثیر قرار می دهد. اگرچه این وضعیت معمولاً با ترومای مکرر همراه است، اما می‌تواند ناشی از یک آسیب مجزا باشد.
عامل زمینه ای با اختلال در عروق اپی فیزیال شروع می شود و باعث کاهش خون رسانی و نکروز در محل تروما یا آسیب می شود. در نتیجه، نرم شدن، پارگی، شکاف و فرسایش غضروف هیالین رخ می دهد.
اگرچه علت دقیق استئوکندریت دیسکانس ناشناخته است، تئوری های کنونی شامل میکروترومای مکرر، ایسکمی و استعداد ژنتیکی است. بیماران مبتلا به چاقی شدید و شاخص توده بدنی بالا (BMI) در معرض افزایش خطر ابتلا به استئوکندریت دیسکانس هستند. ترومای مکرر رایج ترین علت استئوکندریت در نظر گرفته می شود.
علائم استئوکندریت
حدود 80 درصد از بیماران مبتلا به درد هنگام انجام فعالیت های تحمل کننده وزن گزارش می دهند. در بیماران نوجوان، درد اغلب متناوب، همراه با فعالیت است، و به خوبی در اطراف قسمت جلویی مفصل هست.
بزرگسالان مبتلا به استئوکندریت دیسکانس بیشتر از ورم مفصل و کاهش دامنه حرکتی یا علائم مکانیکی مانند گرفتگی یا قفل شدن زانو شکایت دارند. بسته به مزمن بودن ضایعه، بیماران ممکن است اختلال عملکرد عضله چهارسر و بی ثباتی متناوب زانو را گزارش کنند.
تشخیص
پزشک مفصل زانو را با درجه های مختلف لمس می کند تا افیوژن یا حساسیت استخوانی در امتداد کندیل فمورال مشخص شود. دامنه حرکتی بیمار ممکن است به دلیل درد و تورم در مقایسه با زانوی دیگر محدود شود.
در طول معاینه، بیمار با زانو خم شده روی سطح نشسته است. سپس از بیمار خواسته می شود تا زانو را صاف کند در حالی که پزشک استخوان درشت نی را به سمت داخلی می چرخاند. بیماران مبتلا به استئوکندریت دیسکانس در قسمت جانبی کندیل داخلی فمور معمولا درد بیشتری را احساس می کنند. هنگامی که بیمار درد را تجربه می کند، پزشک می تواند سعی کند استخوان ساق پا را به صورت جانبی بچرخاند. اگر این کار به درستی انجام شود، درد باید از بین برود.
پزشک متخصص به راه رفتن بیمار دقت می کند، زیرا ممکن است موقع راه رفتن پای طرف آسیب دیده به صورت جانبی چرخانده شود تا درد تحمل وزن را کاهش دهد.
برای تشخیص استئوکندریت دیسکانس، متخصص ارتوپدی یا طب فیزیکی و یا پزشک متخصص دیگر ممکن است درخواست عکسبرداری با اشعه ایکس و یا MRI از مفصل کند.
ارزیابی اولیه شامل رادیوگرافی ساده برای تعیین محل ضایعه، ارزیابی صفحات رشد و رد سایر شرایط است. رادیوگرافی اولیه در یرخی بیماران مبتلا به استئوکندریت دیسکانس طبیعی به نظر می رسد.
ام آر آی می تواند ضایعات ناپایدار استئوکندریت دیسکانس را ارزیابی کند که ممکن است به صورت علائم مکانیکی یا افیوژن زانو ظاهر شوند.
تشخیص افتراقی
شرایطی که تشخيص های افتراقی را برای استئوکندریت نوجوانان تشریح می کند شامل سندرم کشکک رانی، تاندونیت کشکک، بیماری ازگود-شلاتر، سندرم سیندینگ-لارسن-جوهانسون، گیر افتادگی پد چربی، منیسک دیسکوئید علامت دار، و پلیکا سینوویال علامتدار است.
در بزرگسالی که درد معمولی زانو تحمل کننده وزن را تجربه می کند، تشخیص های افتراقی بالقوه شامل درد کشکک رانی، آرتروز زانو ، کندرومالاسی، تاندونیت کشکک، پارگی منیسک، گیر افتادگی پد چربی و پلیکای سینوویال علامت دار است.
درمان
سن بیمار، زمان مراجعه، شدت علائم و پایداری ضایعه نوع درمان را تعیین می کند.
گزینه های غیر جراحی عبارتند از:
- استراحت کن
- اصلاح فعالیت ها برای کاهش استرس
- بریس، چکمه یا گچ برای بی حرکت کردن مفصل آسیب دیده
درمان اولیه برای این بیماری شامل استراحت، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی، اجتناب از فعالیت و فیزیوتراپی است. بیماران اسکلتی جوان تر اغلب به درمان غیر جراحی پاسخ خوبی می دهند، در حالی که افراد مسن تر با ضایعات بزرگ یا تشکیل تکه داخل مفصلی ممکن است به مداخله جراحی نیاز داشته باشند.
مهم ترین ملاک سن اسکلتی بیمار در زمان شروع علائم است. اگرچه بیش از پنجاه درصد کودکان مبتلا به استئوکندریت معمولا با اقدامات محافظه کارانه طی 6 تا 18 ماه بهبود می یابند، بزرگسالان اغلب به مداخله جراحی نیاز دارند.
بی حرکت کردن زانو با گچ، آتل یا بریس به مدت ۴ تا ۶ هفته تاثیر زیادی بر کاهش درد دارد. بیمار با شروع فیزیوتراپی درمان را ادامه می دهد تا زمانی که به دامنه حرکتی کامل دست یابد و در مقایسه با زانوی دیگر قدرت و تحرک برابری پیدا کند. به تدریج فعالیت ورزشی را می توان با تکمیل فیزیوتراپی و بدون درد بدون در حین دویدن، از سر بگیرد.
در صورتی که اقدامات محافظه کارانه موثر نباشد یا علائم بعد از 3 تا 6 ماه ثابت بماند، عمل جراحی را برای درمان استئوکندریت دیسکانس زانو توصیه می کنند. در بزرگسالان، مداخله جراحی درمان اولیه برای علائم مربوط به استئوکندریت دیسکانس یا ضایعات در حال گسترش است که در رادیوگرافی ساده مشاهده می شود.
زندگی با استئوکندریت زانو
اگر این بیماری درمان نشود، بیماران مبتلا ممکن است تغییرات دژنراتیو، درد مزمن و علائم مکانیکی مانند قفل شدن را تجربه کنند. در صورت عدم درمان بزرگسالان مبتلا، این بیماری اغلب به سمت آرتریت پیشرفت می کند.
بیماران نوجوان مبتلا به مرحله یک یا دو بیماری 95 درصد شانس بازیابی عملکرد کامل زانو را دارند. بیماران با ضایعات شدیدتر که بهبودی کامل ندارند اغلب به درد مزمن، علائم مکانیکی و بیماری آرتریت پیشرفت می کنند.
عوارض استئوکندریت دیسکانس
تغییرات مفصلی دژنراتیو در طول زمان
جدا شدن قطعه استخوانی
درد مزمن و علائم مکانیکی
استئوکندریت دیسکانس درمان نشده می تواند منجر به درد مادام العمر و علائم مکانیکی برای بیماران نوجوان و بزرگسال شود.
سخن پایانی
مدیریت و درمان استئوکندریت زانو در بیماران نیاز به یک تیم از پزشکان متخصص، از جمله پزشکی ورزشی، طب فیزیکی ارتوپد ، فیزیوتراپی و رادیولوژی دارد. همه پزشکانی که از بیماران مبتلا به استئوکندریت دیسکانس مراقبت می کنند باید دانش ضروری را برای تشخیص و تمایز استئوکندریت دیسکانس از سایر علل زانو درد داشته باشند.
بدون نظر