انگشت ماشه ای یا تریگر فینگر

تشخیص

تشخیص تریگر فینگر معمولاً بر اساس معاینه فیزیکی و تاریخچه پزشکی بیمار انجام می‌شود. پزشک ممکن است با بررسی علائم و ارزیابی حرکت انگشت، تشخیص اولیه را بگذارد. در موارد نادر، ممکن است از تصویربرداری‌های پزشکی مانند سونوگرافی برای تأیید تشخیص و ارزیابی میزان آسیب استفاده شود.

 

درمان

درمان تریگر فینگر معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های غیرجراحی و در موارد شدیدتر، جراحی است:

 

درمان‌های غیرجراحی

درمان های غیر جراحی تریگر فینگر معمولا شامل موارد زیر است:

 

– استراحت و اجتناب از فعالیت‌های محرک: کاهش فعالیت‌هایی که باعث تشدید علائم می‌شود، می‌تواند به بهبود کمک کند.

 

– آتل‌ بندی انگشت: استفاده از آتل برای نگه‌داشتن انگشت در وضعیت صاف می‌تواند به کاهش فشار بر روی تاندون‌ها و تسکین علائم کمک کند.

 

– داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs): این داروها می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.

 

– تزریق کورتیکواستروئید: تزریق کورتیکواستروئید به داخل غلاف تاندون می‌تواند التهاب را کاهش داده و به تسکین علائم کمک کند.

 

– فیزیوتراپی: تمرینات خاصی که به کشش و تقویت تاندون‌ها و عضلات انگشت کمک می‌کنند، ممکن است توصیه شود.

 

درمان‌های جراحی

اگر درمان‌های غیرجراحی مؤثر نباشند و علائم شدید باقی بمانند، جراحی ممکن است مورد نیاز باشد. هدف از جراحی، آزاد کردن تاندون از فشار غلاف ضخیم شده است. دو روش اصلی جراحی وجود دارد:

 

-جراحی باز: در این روش، برشی در پایه انگشت ایجاد شده و غلاف تاندون برداشته می‌شود.

 

 

– جراحی آرتروسکوپی: این روش کمتر تهاجمی است و شامل استفاده از ابزارهای جراحی کوچک و دوربین برای برش غلاف تاندون از طریق برش‌های کوچک است.

 

پیشگیری

برای پیشگیری از تریگر فینگر، می‌توان اقدامات زیر را انجام داد:

 

– استراحت منظم: استراحت‌های منظم در حین انجام فعالیت‌های تکراری می‌تواند کمک‌کننده باشد.

 

– تمرینات کششی و تقویتی: انجام تمرینات کششی و تقویتی برای انگشتان و مچ دست می‌تواند به پیشگیری از مشکلات تاندون‌ها کمک کند.

 

– استفاده از تکنیک‌های مناسب: استفاده از تکنیک‌های صحیح در فعالیت‌هایی که شامل حرکات مکرر انگشتان هستند، می‌تواند از فشار اضافی بر روی تاندون‌ها جلوگیری کند.