فهرست مطالب
سندرم گیرافتادگی شانه
سندرم گیرافتادگی شانه (Shoulder Impingement Syndrome) یکی از مشکلات شایع در ناحیه شانه است که به علت فشردگی یا گیر افتادن ساختارهای نرم داخل فضای بین استخوان‌های شانه رخ می‌دهد. این فشردگی می‌تواند باعث التهاب، درد و محدودیت در حرکت شانه شود.
آناتومی و مکانیسم گیرافتادگی
شانه از سه استخوان اصلی تشکیل شده است: استخوان بازو (هومروس)، استخوان کتف (اسکاپولا)، و استخوان ترقوه (کلاویکل). در فضای بین این استخوان‌ها، عضلات و تاندون‌هایی قرار دارند که به نام روتاتور کاف شناخته می‌شوند. این عضلات و تاندون‌ها به حرکت و پایداری شانه کمک می‌کنند.
در سندرم گیرافتادگی، فضای بین قسمت بالای استخوان بازو و آکرومیون (بخشی از استخوان کتف) تنگ می‌شود. این تنگی می‌تواند باعث فشرده شدن تاندون‌های روتاتور کاف یا بورس‌های شانه (کیسه‌های کوچک حاوی مایع که به کاهش اصطکاک کمک می‌کنند) شود و در نتیجه منجر به درد و التهاب گردد.
علائم سندرم گیرافتادگی شانه
سندرم گیرافتادگی شانه معمولاً با موارد زیر همراه است :
– درد شانه: درد معمولاً در قسمت جلوی یا بالای شانه حس می‌شود و می‌تواند به سمت بازو گسترش یابد. درد معمولاً در هنگام بالا بردن بازو یا انجام حرکاتی مانند پوشیدن لباس یا برداشتن اشیاء از قفسه‌ها بیشتر می‌شود.
– کاهش دامنه حرکت: بیمار ممکن است در انجام حرکات روزمره مانند بلند کردن بازو یا چرخش شانه دچار مشکل شود.
– ضعف عضلانی: ضعف در عضلات شانه به ویژه در حین انجام فعالیت‌هایی که نیازمند بالا بردن بازو هستند، احساس می‌شود.
– احساس قفل‌شدگی یا ترکیدن: در برخی موارد، بیمار ممکن است احساس کند که شانه او قفل شده یا صدای ترکیدن می‌دهد.
علل و عوامل خطر
-فعالیت‌هایی که نیازمند استفاده مکرر و شدید از شانه هستند، مانند شنا، تنیس، یا پرتاب، می‌توانند باعث ایجاد این سندرم شوند.
– ناراستی‌های ساختاری: برخی افراد به دلیل شکل غیرمعمول آکرومیون یا سایر ساختارهای استخوانی، مستعد گیرافتادگی شانه هستند.
– آسیب‌های قبلی مانند کشیدگی یا پارگی عضلات و تاندون‌های شانه، ممکن است به گیرافتادگی منجر شوند.
-فرسایش ناشی از سن: با افزایش سن، تاندون‌ها و عضلات شانه ممکن است دچار فرسایش و ضعف شوند که خطر گیرافتادگی را افزایش می‌دهد.
تشخیص
تشخیص سندرم گیرافتادگی شانه معمولاً بر اساس علائم بالینی و معاینه فیزیکی انجام می‌شود. پزشک ممکن است از بیمار بخواهد تا حرکاتی را انجام دهد که معمولاً باعث تشدید درد می‌شود. برای تأیید تشخیص و ارزیابی میزان آسیب، ممکن است از تصویربرداری‌های تشخیصی مانند MRI یا سونوگرافی استفاده شود.
درمان
درمان سندرم گیرافتادگی شانه معمولاً به شدت علائم و میزان آسیب بستگی دارد و می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
درمان‌های غیرجراحی
درمان های غیر جراحی سندرم گیرافتادگی شانه شامل موارد زیر می‌باشد:
-استراحت و اجتناب از فعالیت‌های محرک: کاهش یا اجتناب از فعالیت‌هایی که باعث درد می‌شوند، می‌تواند به بهبود شانه کمک کند.
-یخ‌گذاری: استفاده از یخ بر روی شانه می‌تواند به کاهش درد و التهاب کمک کند.
-فیزیوتراپی: تمرینات تقویتی و کششی برای عضلات شانه و بهبود دامنه حرکت می‌تواند بسیار مفید باشد.
– داروهای ضد التهاب: داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می‌توانند درد و التهاب را کاهش دهند.
– تزریق کورتیکواستروئید: در موارد شدیدتر، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید به داخل شانه را پیشنهاد کند تا التهاب کاهش یابد.
درمان‌های جراحی
درمان های جراحی سندرم گیرافتادگی شانه شامل موارد زیر است:
– آرترسکوپی شانه: در مواردی که درمان‌های غیرجراحی موثر نباشند، جراحی آرتروسکوپی ممکن است انجام شود. این جراحی کم‌تهاجمی است و شامل برداشتن بافت‌های ملتهب یا بازسازی ساختارهای آسیب‌دیده می‌شود تا فضای بیشتری برای تاندون‌ها فراهم شود.
پیشگیری
پیشگیری از سندرم گیرافتادگی شانه شامل تمرینات تقویتی و کششی برای عضلات شانه، اجتناب از حرکات مکرر و شدید شانه، و توجه به تکنیک‌های صحیح در ورزش و فعالیت‌های روزمره است.
نتیجه‌گیری
سندرم گیرافتادگی شانه می‌تواند باعث درد و محدودیت حرکت شانه شود، اما با تشخیص به موقع و درمان مناسب، اکثر افراد می‌توانند به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند و از درد و مشکلات ناشی از این سندرم رهایی یابند.